Usłyszałam od klientki, z którą pracuję nad zmianą zawodową. Nikt jeszcze nie zadał mi takiego pytania wprost …. A myślenie, że może mi się nie powiedzie w nowej roli ma 90% osób z którymi pracuje…
Pierwsze co mi się nasunęło to pytania pozwalające sprawdzić co dalej się pod tym kryje, aby móc pomóc klientce:
Na ile jesteś gotowa uznać jakiś kawałek swojego doświadczenia, który przejdziesz za lekcję, a nie za porażkę? (kłania nam się oczywiście tu temat perfekcjonizmu)
… bo w większości jesteśmy nauczeni przez system szkolny, wychowanie, kulturę braku i narzekania, że liczy się tylko sukces, droga dojścia do niego nie ma wielkiego znaczenia… starania, no ok, ale co z tego że się nastarałaś/eś jak nie było sukcesu… tak jak w większości systemów motywacyjnych…
Przełożenie „zwrotnicy” w głowie, że wszystko jest moim doświadczeniem i jeśli to przetrawię, sprawdzę czego się nauczyłe/am, dam sobie czas na refleksję i połączę „przysłowiowe kropki” ułatwi mi osiągnięcie mojego celu jest kluczowe.
Co Ci robią opinie i głosy innych w Twoim procesie rozwoju?
… słynny text „a co ludzie powiedzą jak… mi się nie powiedzie, nie odniosę od razu widocznego sukcesu, nie awansuję, nie….XYZ” im bardziej myślisz o ludziach tym bardziej oddalasz się od siebie i swojej potrzeby. Ludzie lubią zajmować się cudzymi historiami, bo mogą nie zajmować się własną.
Bliscy chcąc nas ratować przed porażką, nakłaniają nas do decyzji, które nie są nasze, są bezpieczne, ale dla nich. Koleżanki i koledzy wlewają w nas swój strach, który nie jest nasz i jeśli nie postawimy ostrej granicy, może nas on zalać i spowodować jeszcze gorszy chaos, niż mieliśmy dotychczas…
Czego teraz potrzebujesz?
Wracanie do siebie i do swoich potrzeb – najprostsze rzeczy są najbardziej skuteczne. Oglądanie portali z ogłoszeniami nie dorobi Ci skrzydeł w poszukiwaniu nowej pracy, dopóki sam/a nie dogadasz się ze sobą, co jest Twoja potrzebą na teraz.
Czego/ jakiego miejsca szukasz, co chcesz robić, co da Ci satysfakcję, etc. (w większości nigdy nie zadajemy sobie takich pytań)
Wg. B. Brown ( z której doświadczeń i wiedzy korzystam coraz częściej pracując nie tylko w mentoringu kariery, ale też z Mentee wchodzącymi w relacje mentoringowe) – WSTYD to jedna z bardziej prymitywnych emocji, której doświadczamy wszyscy, jest swego rodzaju lękiem przed zerwaniem więzi społecznych z innymi.
Im mniej mówimy o WSTYDZIE tym ma on większą kontrolę nad nami – ta wiedza podczas procesu mentoringu kariery pomaga nam „rozebrać” na kawałki i rozbroić go jak tykającą bombę, co daje ogromne zmiany w poczuciu siły i wartości osoby w zmianie zawodowej.
Antidotum na wstyd to EMPATIA (jedna z moich kluczowych wartości), a mentoring jako narzędzie rozwojowe jest z założenia bezpiecznym miejscem do dzielenia się swoimi przeżyciami i doświadczeniem w atmosferze poufności i wsparcia, bez oceniania (!).
A TY czego się wstydzisz? Z czym Ci się kojarzy wstyd w środowisku zawodowym?
