Było ostatnio tak intensywnie, że któregoś dnia przyszła mi myśl… a gdyby tak zrealizować jeden z pomysłów sprzed lat, kiedy pracując na etacie liczyłam ile bym straciła (finansowo oczywiście), jak pójdę na bezpłatny urlop w grudniu (wieczny brak dni urlopowych), którego potrzebowałam, wiedząc, że tydzień wolnego nie postawi mnie na nogi, abym z energią weszła w nowy rok.
Tym razem – jako przedsiębiorczyni – miałam na stole wszystkie decyzje do podjęcia razem z obowiązkowymi przystawkami (niczym jak w PRLu) w postaci k o n s e k w e n c j i tej decyzji.
Decyzję podjęłam – zaprzestałam przyjmować w grudniu indywidualnych klientów, przeniosłam wszelkie inne swoje zobowiązania na kolejny rok, na ile mogłam, dając sobie czas, którego potrzebowałam, bo….. już p o t r a f i ł a m to sobie dać.
Powiesz, no tak – na swoim jest prościej, o wszystkim decydujesz sama. Czy tak jest – no nie wiem… i u mnie teraz, i u tej mnie tej sprzed lat chodziło o decyzję / konsekwencje / otwarcie się na to, że mogę o to zapytać szefa, ale najpierw sama sobie p o z w o l i ć…
Coraz częściej pracuję w mentoringu karier z osobami, które decydują się na tzw. Gap year. Głównym tematem, nad którym pracujemy jest –„Jak zarządzić swoją karierą, aby spowolnić (!) swoje życie zawodowe i wyskoczyć z pędzącego „pendolino bieżączki” i nie ulegnąć poturbowaniu?”
Konsekwencje, jakie wynikły z mojego wyskoku z zawodowego świata, to głównie finanse, aczkolwiek w porównaniu do ogromu innych korzyści w ogóle ich nie zauważyłam ponieważ, moim celem w tej sytuacji nie były pieniądze.
Głównymi korzyściami dla mnie były:
– czas na odklejenie się od mojej pracy, na tyle, aby ją zobaczyć z perspektywy / jeszcze bardziej obiektywnie, co w pracy Mentora jest niesamowicie ważne,
– pełno wymiarowy czas dla mojej rodziny i nadrobienie tego, co nam uciekło (w 2022 roku wyprowadziłam się na 7 miesięcy z Warszawy nad morze),
– fizycznie, dłuższy, pełniejszy sen, a co za tym idzie pełniejsza regeneracja, zadbanie o swoje zdrowie fizyczne i psychiczne,
– zbudowanie dodatkowego miejsca na refleksję – szczególnie na temat mojego rozwoju,
– no i najważniejszy punkt – spojrzenie na siebie samą z perspektywy (50tka za chwilę zobowiązuje)!
Żeby nie było tak „nierealnie różowo”, od razu powiem, tak miałam wątpliwości, tak nie byłam w 100% na początku pewna, że dobrze robię, tak naraziłam się na ostracyzm / ironię / złośliwości tych, którzy sobie na to s p o w o l n i e n i e prawdopodobnie nigdy jeszcze nie pozwolili.
Podsumowując – nadal w myśl mojej zasady „Bój się i rób” uważam, że było warto i pozostaje powiedzieć „Hi, I’m back”!
